Эҳром

Мустаҳаботи эҳром

1. Ғусл кардан

Аз Хориҷа бин Зайд бин Собит (р) аз падараш ривоят аст, ки (Набии акрам (с) ро дидааст, ки барои дохил ба эҳром, либосҳояшро кашида ва ғусл кардаанд). [Ба ривояти Тирмизӣ]

2. Назофат

Яъне: Муйҳои зери бағал ва зери нофро тарошидан ва кӯтоҳ карди муилаб ва нохунҳо.

3. Хушбӯи

Ба далели ҳадиси Ойша (р), ки фармуд: (Ман ба Расули Аллоҳ (с) барои муҳрим шудан, хушбӯи мезадам, дар ҳангоме, ки муҳрим мешуданд) [Ба ривояти Бухорӣ ва Муслим].

Ва ба либосҳои эҳромӣ хушбӯи назананд, ба далели фармуди Расули Аллоҳ (с):(Либосҳоеро, ки ба онҳо заъфарон ва варс [Варс: Гиёҳест зардранг ва хушбӯест, ки ҷомаро ба он ранг мекунанд] задаанд, напӯшед). [Ба иттифоқи Бухорӣ ва Муслим]

Хушбӯи

4. Мард бояд либоси духташударо қабл аз эҳром аз тан берун кунад ва ду порчаи с афед, яке изор ва дигареро ридо бисозад ва ду чаплак ба по кунад.

Ба далели фармудаи Набии акрам (с): (Ва яке аз шумо бо изор ва ридо ва чаплақ, эҳром кунад ва агар чаплақ наёфт, музаҳояшро то буҷилак бибурад ва бипушад) [Ба ривояти Аҳмад]

ва аммо зан бо ҳар либосе ва ба ҳар ранге, ки бошад, метавонад эҳром кунад, вале аз пӯшидани либоси пурзавқу барқ ва ташбеҳ ба мардон иҷтиноб кунад ва ҳамчунин дар ҳолати эҳром ниқоб напӯшад ва дасткашҳо низ дар даст накашад.

Изор ва ридо барои муҳрим

Дасткашҳо барои зани муҳрим

Чаплақ барои муҳрим

Ниқоб барои зини муҳрима

1. Пушондани сар бо чизи часпида ба он

Ба далели ҳадиси Ибни Умар (р), ин, ки марде гуфт: Эй Расули Аллоҳ (с) ! муҳрим чӣ либосе бипӯшад?, фармуданд: (Пироҳан ва дастору изорҳо [Он чӣ, ки шалвор намида мешавад] ва либосеро, ки кулоҳаш ба он муттасил бошад [Баронс: Ҳар ҷомае, ки кулоҳаш бо он муттасил бошад], напӯшед) [Ба иттифоқи Бухорӣ ва Муслим].

Ва Расули Аллоҳ (с) дар мавриди муҳриме, ки вафот кард, фармуданд: (Ва сарашро [Бар сараш чизе, ки онро бипӯшонад, нагузоред] напӯшонед, зеро дар рӯзи қиёмат талбиягӯён, бармехезад). [Ба ривояти Бухорӣ]

Ва агар ба сараш часпида набуд, монанди чатр ва ё хайма ва ё сақфи утоқ, сақфи мошини саворӣ, гуноҳе бар муҳрим нест.

Дастор барои муҳрим

Пӯшидан шалвор барои муҳрим

Кулоҳ барои муҳрим

Соябон барои муҳрим

агар чаплақ наёфт, ҳамон музаҳояшро бипӯшад, ба далели фармудаи Набии акрам (с): (Агар чаплақ наёфт, музаҳояшро то буҷулак бибурад ва сипас онро бипӯшад) [Ба ривояти Ибни Хузайма]

Ҷомае, ки кулоҳаш ба он муттасил бошад

Пӯшидани духташуда барои муҳрим

Чаплақ

Муза барои муҳрим

3. Куштани шикори хушкӣ ва ё сайд карданаш

Ба далели фармудаи Аллоҳи мутаъол: (Шумо дар ҳоле, ки муҳрим бошед, сайдро накушед) (Моида 95).

Яъне: Шумо, вақто муҳрим барои Ҳаҷ ва Умра ҳастед. Ва фармудаи Аллоҳи мутаъол: (Ва бар шумо сайди хушкӣ, то замоне, ки муҳрим бошед, ҳаром аст) (Моида 96).

Мурод аз сайди хушкӣ: онаст, ки аз ҳайвонот ва парандагони ваҳшии мубоҳ бошад.

Аммо ҳайвоне, ки аҳлӣ бошад, сайд нест, пас барои муҳрим забҳи мурғ ва ҳайвоноти дигар ҷоиз аст ва аммо сайди баҳру дарё дуруст аст,

ба далели фармудаи Аллоҳи мутаъол: (Сайди баҳр ва дарё барои шумо ҳалол аст ва ҳамчунин таъомаш) (Моида 96).

Аммо ҳайвоне, ки хурданаш ҳаром аст монанди каждум, барои муҳрим куштанаш ҷоиз аст ва ҳамчунин ҳар ҳайвоне, ки бар вай ҳамла кунад ва ҷуз куштан василаи дигаре барои дафъи зарараш набошад, куштани ин ҳайвон барои муҳрим ҷоиз аст.

Каждум

Сайди дарё ва баҳр барои муҳрим ҷоиз аст

Шикори парандагони саҳроӣ

Мор

Забҳи ҳайвонот ҷоиз аст

4. Тарошидани мӯй ва ё кӯтоҳ кардан ва кандан

Ба далели фармудаи Аллоҳи мутаъол: (Ва сарҳоятонро натарошед, то замоне, ки ҳадйи шумо ба маконаш нарасида аст) (Бақара 196),

бино ба қиёс ба мӯи сар, ин наҳй шомили мӯи тамоми бадан мегардад.

Тарошидан ва кӯтоҳ кардан

5. Кӯтоҳ кардани нохунҳо

Чӣ нохуни даст бошад ва ё по.

Кӯтоҳ кардани хонуни по

Кӯтоҳ кардани нохунҳ даст

6. Хушбӯи дар бадану либост

Пас аз дохил шудани ба эҳром барои муҳрим, хушбӯи задан ба бадан ва либоси эҳромаш, мамнуъ аст ва ё ин, ки қасди буидан онро бикунад,

ба далели ҳадиси ривоятшудаи қаблӣ аз Ибни Умар (р), ки дар он омадааст: (Либосҳоеро, ки ба он заъфарон ва варс [Гиёҳи зардест дорои бӯи хуш, ки либосҳоро ба он ранг мекунанд] задаанд, напӯшед) [Ба ривояти Бухорӣ]

ва низ ба далели ҳадиси муҳриме, ки вафот кард, фармуданд: (Ба кафанаш ҳанут [Ҳанӯт истеъмол кунед ва ҳанӯт махлуте аз хушбӯи аст, ки дар кафанҳои мурдагон мезананд], ки (хушбӯии кафани мурда аст) назанед). [Ба ривояти Бухорӣ ва Муслим]

Хушбӯи задан ба бадани муҳрим

Хушбӯи истеъмол кардан дар либоси муҳрим

Роҳнамоиҳо

1. Он чӣ, ки ду ракаат суннати эҳром номида шуда, асосе надорад, вале агар баъд аз намози фарзе ва ё баъд аз ду ракаат таҳияи вузӯ,

эҳром баст, боке надорад, ҳамо тавре, ки дуои муайяне ҳангоми эҳром бастан, вуҷуд надорад.

2. Агар сафар бо ҳавопаймо бувад ва бими он меравад, ки либоси эҳромро дар баробари миқот пушида натавонад, пас либоси эҳромро аз хона ва ё фурудгоҳ бипӯшад, муҳрим нест, то замоне ки қабл аз расидан дар баробари миқот, нияти эҳром накунад.

3. Баъзе аз ҳоҷиён шонаи рости худро ҳангоми эҳром бастан, бараҳна мекунанд. Ин ҳамон чизест, ки изтибоъ номида мешавад.

Ин кор дуруст нест, зеро ки изтибоъ бояд дар ҳангоми тавофи қудум риъоят шавад ва дар ғайри он бояд шонаи рост низ пӯшонида шавад.

Бараҳна кардани шона