Он чӣ дар зарф пас аз нӯшидан, боқӣ мемонад.
Он чӣ дар зарф пас аз нӯшидан, боқӣ мемонад.
Асл дар пасхӯрдаҳо, пок будан аст, магар ин, ки далеле бар наҷосаташ далолат кунад, монанди зер:
Ба далели он чӣ, ки собит шуда: “Набии акрам (с) пасхӯрдаи Ойиша (р)ро дар ҳолати қоъидагияш (ҳайз) менӯшиданд ва даҳонашонро ба мавзеъи даҳони ӯ мегузоштанд” [Ба ривояти Муслим].
Ба далели фармудаи он ҳазрат (с) дар мавриди гурбае, ки аз зарфе нӯшида буд: “Палид нест, балки аз онҳоест, ки бар шумо ворид мешаванд” [Ба ривояти Тирмизӣ].
Пок аст, зеро ки асл дар ашё, покии онҳост ва ҳеҷ далеле бар наҷосати онҳо нест, ба далели ин, ки Набии акрам (с) бар хар савор мешуданд ва дар замони эшон, харсаворӣ вуҷуд дошт.
Ба далели фармудаи он ҳазрат (с): “Покии зарфи шумо агар саг онро билесад, инаст, ки ҳафт бор ва нахусташ бо хок бошад, шуста шавад” [Ба иттифоқи Бухорӣ ва Муслим].
Қиёс бар саг, зеро ҳар ду (зотан) наҷас мебошанд.