Намози истисқо

Истисқо

Талаби борон аз Аллоҳ дар замони хушксолӣ ва қиллати борон.

Далели машрӯъияти намози истисоқо

Намози истисқо, суннати муаккада аст, ба далели феъли Набии акрам (с), чуноне дар ҳадиси Абдуллоҳ бин Зайд (р) омадааст ин, (ки Набии акрам (с) ба намозгоҳ баромаданд ва талаби борон карданд, ба сӯи қибла истоданд ва ридояшонро баръакс пӯшиданд, сипас ду ракаъат намоз хонданд.) [Ба иттифоқи Бухорӣ ва Муслим]

Вақти намози истисқо

Намози истисқо машрӯъ аст, замоне, ки хушксолӣ рӯх диҳад ва борон наборад ва ё обҳои чашмасору чоҳҳо кам шавад ва ё рӯдхонаҳо хушк шавад ва ё монанди инҳо.

Мустаҳаб аст, ки баъд аз тулуъи хуршед ва баландшуданаш миқдори як найза, яъне тақрибан сулси соат пас аз тулуъи хуршед, монанди вақти намози ид, хонда шавад.

Ҷои адои намози истисқо

Суннат онаст, ки дар намозгоҳи ғайри масҷид хонда шавад, зеро ки Расули Худо (с) чунин кардаанд, магар ин, ки ниёзе бошад.

Васфи намози истисқо

1. Намози истисқо ду ракаъат аст, бидуни азон ва иқомат, ки дар он бо садои баланд қироат карда мешавад.

2. Намозгузор дар ракаъати аввал пас аз такбири таҳрима ҳафт такбири дигар мегӯяд ва дар ракаъати дуввум ба ҷуз аз такбири бархостан аз саҷда, панҷ такбири дигар мегӯяд.

3. Намозгузор дастонашро бо ҳар такбире, ки мегӯяд, баланд мекунад ва дар миёни такбирот, ҳамду сипоси Аллоҳи мутаъолро гуфта ва бар Набии акрам (с) дуруд мефиристад.

4. Пас аз поёни намоз, имон як хутба медиҳад, ки дар он истиғфор ва қироати Қуръонро бештар мекунад, пас аз он ба дуо мепардозад ва аз дуоҳои маъсур бештар мехонад ва исрор мекунад ва дар ҳангоми дуо,

дастонашро баланд мекунад ва ба даргоҳи Аллоҳи мутаъол узру зорӣ ва фақру масканати худро бо хушӯъ ва хузӯъи комил иброз медорад.

5. Имом дар ҳоле, ки рӯ ба қибла истодааст, ридояшро вожгӯн намуда, росташро ба чап ва чапашро ба рост мегардонад ва ҳамчунин дар миёни худ ва Парвардигораш ба дуо машғул мешавад.

Аз аҳкоми намози истисқо

1. Бояд қабл аз он ба мардум мавъиза гуфта шавад, то дилҳояшон риққат ёбад, барои тавба аз гуноҳон тазаккур дода шаванд ва низ ба онон таъкид шавад,

то ҳуқуқи мазлумонро барояшон боз гардонанд, зеро, ки иртикоби гуноҳон сабаби адами нузули борон мебошад ва тавбаву истиғфор ва парҳезгорӣ,

сабаби иҷобати дуо ва сабаби хайру баракат мебошад ва мардумро ба додани садақа ба мустамандон бармеангезад, зеро чунин коре сабаби раҳмати Худованд мебошад.

2. Барои баромадан ҷиҳати адои намози истисқо, рӯзеро таъйин кунанд, то мардум барояш омодагӣ дошта бошанд.

3. Суннат онаст, ки рафтан ба намоз бо хушуъ ва хузуъву тазаруъ ва тазаллул ва ибрози ниёз ба Аллоҳи мутаъол ҳамроҳ бошад, бинобарин ороиш ва атр задан ҷавоз надорад.

Ибни Аббос (р) дар васфи баромадани Набии акрам (с) ба сӯи намози истисқо, чунин васф кардааст: (Расули Аллоҳ (с) барои намоз бидуни оростан бо тавозуъ ва фуртанӣ баромаданд, то ин, ки ба намозгоҳ расиданд). [Ба ривояти Абӯдовуд]

4. Дар хутбаи истисқо, бо дастони баланд дуо ва истиғфори бисёр, гӯяд.

Мустаҳаб ҳангоми нузули борон

Мустаҳаб аст, ки ҳангоми нузули аввалин қатраҳои борон биистад ва худро дар маърази он қарор диҳад, зеро ки Набии акрам (с) чуноне,

ки дар ҳадиси Анас (р) омада, чунин кардаанд: ( Мо ва Расули Аллоҳ (с)ро бороне расид, гуфт: Расули Аллоҳ (с) ҷомаашро кашид, то ин, ки борон ба вай расид. Гуфтем: эй Расули Аллоҳ (с)! Чаро чунин кардед? Фармуданд: Тоза аз назди Парвардигораш омадааст). [Ба ривояти Муслим]