2. Фармудаи он ҳазрат (с): (Ақвоме бояд аз тарки ҷумъаҳо наҳй шаванд ва ё ин, ки Аллоҳ таъоло бар қалбҳояшон муҳр мезанад, ки баъд аз он аз ҷумлаи ғофилон мешаванд). [Ба ривояти Муслим]
Касоне, ки бар онҳо ҷумъа воҷиб нест
Бар зан, кӯдак ва беморе, ки дар рафтан ба намози ҷумъа барояш машақат аст, намози ҷумъа воҷиб нест, вале агар инҳо ба намози ҷумъа бо дигарон ҳозир шуданд, кифояташонро мекунад ва агар ҳозир нашуданд, намози зуҳрро мехонанд.
Мусофир
Кӯдак
Бемор
Зан
Фазилати рӯзи ҷумъа
Рӯзи ҷумъа, беҳтарин рӯзи ҳафта аст, ки Аллоҳи таъоло онро ба ин миллат ихтисос дода, пас аз ин, ки умматҳои дигар аз он гумроҳ шуданд. Дар мавриди ин рӯз аҳодиси зиёде омадааст, ки аз ҷумла:
1. Фармудаи он ҳазрат (с): (Беҳтарин рӯзе, ки хуршед дар он тулӯъ карда, рӯзи ҷумъа аст, ки дар он Одам офарида шуда ва дар ҳамин рӯз ба биҳишт дохил шуда ва низ дар ҳамин рӯз аз он берӯн шудааст). [Ба ривояти Муслим]
2. Аз Абӯҳурайра (р) аз Набии акрам (с) ривоят аст, ки фармуданд: (Касе, ки ғусл карда ба намози ҷумъа омад ва намоз хонд ба қадре, ки тавон дошт, пас аз он ба хатиб гӯш фаро дод, то аз хутбааш фориғ гардид, сипас бо вай намоз хонд, бахшида шуд он чӣ, ки миёни ин ҷумъа, то ҷумъи дигар буд ва ҳамчунин изофа азон се рӯзи дигар). [ Ба ривояти Муслим]
3. Аз Абӯҳурайра (р) ривоят аст, ки Расули акрам (с) мефармояд: (Намозҳои панҷгона, ҷумъа то ҷумъа ва Рамазон то Рамазон, ҷубронкунандаанд, агар аз гуноҳони кабира иҷтиноб шуда бошад). [Ба ривояти Муслим]
Шурути сиҳати ҷумъа
1. Вақт: Пеш аз вақт ва баъд аз хуруҷи вақт, монанди намозҳои фарзӣ, саҳеҳ намешавад ва вақти ҷумъа монанди вақти зуҳр аст
2. Дар он ҷамоате ҳузур ёбад: Пас намози ҷумъа барои танҳогузор дуруст нест ва камтарин шумораи ҷамоат, се аст.
3. Ҷогузин будан: Ва он иборат аз муқим будан дар деҳкадае, ки дар хонаҳои сангӣ ва ё ғайр аз он тибқи одат, сохта бошанд,
зиндагӣ кунад ва дар тобистону зимистон аз он кӯч намекунад. Аммо бодиянишинон ва хайманишинони кӯчӣ, намози ҷумъаи эшон дуруст нест ва бар онон воҷиб нест.
4. Бояд пеш аз намоз ду хутба хонда шавад: Ба далели мувозибати Набии акрам (с) бар он.
ва ё чаҳор ракаъат ба далели фармудаи Набии акрам (с): (Касе аз шумо агар баъд аз ҷумъа намоз мехонад, бояд чаҳор ракаъат бихонад). [Ба ривояти Муслим]
Беҳтар онаст, ки дар хона бихонад.
7. Ҳар гоҳ ид ва намози ҷумъа бо ҳам як рӯз ҷамъ шуд, эҳтиёт онаст, ки иду намози ҷумъа, ҳар ду хонда шавад ва агар идро хонд, бояд ақалан зуҳрро бихонад,