10. Дуо кардан пас аз поёни вузу, ба далели фармудаи Набии акрам (с): «Ҳар як аз шумо, ки вузу мекунад ва дар вузуи худ, эҳтимом дошта, ба ваҷҳи аҳсан анҷом медиҳад, пас пас аз он мегӯяд: «Шаҳодат медиҳам, ки илоҳе ҷуз Аллоҳ нест ва шаҳодат медиҳам, ки Муҳаммад (с) бандаи Худо ва фиристодаи ӯст», эй бори Худоё! Маро аз тавбакунандагон ва мутаҳҳирин бигардон», дарҳои ҳаштгонаи биҳишт бар рӯи ӯ боз мешавад ва аз ҳар даре, ки хоста бошад, вориди он мешавад» [Ба ривояти Тирмизӣ].
11. Ду ракаат намоз баъд аз вузу. Набии акрам (с) фармуданд: «Ҳар, ки монанди вузуи ман, вузу кунад, пас аз он ду ракаъат намоз бихонад, ки дар он худ ҳарфе назанад, гуноҳони гузаштаи ӯ мағфират мешавад» [Ба иттифоқи Бухорӣ ва Муслим].
Шустани дастон
Итолаи таҳаҷҷул: яъне оринҷҳоро бештар шустан.
Мисвок задан
Шиканандаҳои вузӯ
1. Ҳар он чӣ аз сабилайн, пасу пеши инсон, хориҷ шавад, монанди пешоб, маводи ғоита ва бод, ба далели фармудаи он ҳазрат (с): «Аллоҳ мутаъол намози яке аз шуморо, ки бевузӯ шавад, қабул намекунад, то ин, ки вузӯ бикунад» [Ба иттифоқи Муслим].
2. Хоби амиқ, ки идрокро салб кунад, он чӣ мушобеҳи онаст, монанди беҳӯшӣ ва тахдири комил.
3. Истифроғ кардан «қай», агар бо даҳони пур бошад, ба далели ривояти Абӯ Дардо «р», ин ки Расули Аллоҳ (с) «истифроғ карданд, сипас ифтор намуданд ва пас аз он вузу карданд» [Ба иттифоқи Муслим].
4. Хандаи қаҳқаҳаи намозгузори болиғ дар ҳини адои намозе, ки дорои рукуъ ва саҷда бошад, ноқизи вузӯ ва намоз мебошад, ба делели фармудаи он ҳазрат (с): «Касе, ки хандаи қаҳқаҳа сар зад, бояд , ки вузӯ ва намозашро иъода кунад». Ба ривояти Дори Қутнӣ» [Ба иттифоқи Муслим].
Имом Молик инро бо санади саҳеҳ дар Муватта ривоят кардааст.
Хурдани гушти шутур
Хоби амиқ
Масоил
1. Ҳаргоҳ мусалмоне аз хоб бархезад ва азми вузу аз зарфи бузурги обро дорад, қабл аз ин, ки дастонашро се бор шуста, барои гирифтани об дар он дохил насозад.
ба далели фармудаи Набии акрам (с): «Ҳар яке аз шумо аз хоб бархост, дастонашро ба зарфи бузурги об дохил накунад,то се бор нашуста бошад, зеро ки намедонад, дасташ шабро куҷо сипарӣ кардааст» [Ба иттифоқи Бухорӣ ва Муслим].
2. Ҷиҳати расонидани об ба ҳар узве, ки шустани он воҷиб аст, эҳтимом намояд, ба вижа мавозеъи миёни ангуштони дастон ва пойҳо ва миёни ришу гуш ва ҳамчунин ба расонидани об ба оринҷҳо ва буҷулакҳо ва ақиби по.
3. Зиёда аз се бор шустан дар вузу, чуноне, ки ривоят шуда, ки Араби бодиянишин назди Набии акрам (с) омад ва дар мавриди вузӯ пурсид, он ҳазрат (с) вузӯ кардани се се бор, барояш нишон доданд, пас аз он фармуданд: «Вузу инаст, ҳар ки бар он изофа кунад, бадӣ ап таҷовузу зулм кардааст» [Ба ривояти Абӯдовуд].
Вале изофа аз се бор шустан барои касе, ки узви вузу бо се бор шустан пок нашавад, ҷоиз аст, монанди касе, ки дасташ ба рангҳои равғанӣ ва ё монанди он, олӯда бошад.