Хислатҳое, ки Аллоҳи мутаъол дар фитрати инсон ниҳода ва ба василаи он, инсон ба камол мерасад, ки ба беҳтарин сифот ва зеботарин шакл хоҳад буд.
Хислатҳое, ки Аллоҳи мутаъол дар фитрати инсон ниҳода ва ба василаи он, инсон ба камол мерасад, ки ба беҳтарин сифот ва зеботарин шакл хоҳад буд.
Аз Ойиша (р) ривоят аст, ки Расули акрам (с) фармуданд: “Даҳ чиз аз хислтаҳои фитрист: Кӯтоҳ кардани муйлаб ва гузоштани риш, мисвок задан, об дар бинӣ кашидан, кӯтоҳ карданди нохунҳо, шустани байни ангӯштон, кандани мӯи зери бағал, тарошидани мӯи зери ноф, истинҷо ва мазмаза”. [Ба ривояти Муслим].
Химча аз дарахти Арок, барои пок кардани дандонҳо аз маводи часпидашуда ба он ва ё дур кардани бақияи ғизо ва дур кардани бӯйи бади даҳон, истеъмол мешавад.
Мисвок задан дар ҳамаи вақтҳо суннат аст, ба далели фармудаи он ҳазрат (с): “Дар сивок задан покии даҳон ва ризояти Парвардигор аст” [Ба ривояти Аҳмад].
Вале истеъмоли мисвок дар мавзеъҳои зер мебошад:
Ба далели фармудаи он ҳазрат (с): “Агар бими машақат бар умматам набуд, амр мекардам, то дар вақти ҳар вузӯ мисвок бизананд” [Ба ривояти Аҳмад].
Ба далели фармудаи он ҳазрат (с): “Агар бими машақат бар умматам набуд, амр мекардам, то дар вақти ҳар намоз мисвок бизананд” [Ба иттифоқи Бухорӣ ва Муслим].
Миқдом аз падараш ривоят мекунад, ки фармуд: “Ба Ойиша (р) гуфтам: Набии акрам (с) ҳангоме, ки вориди хона мешуданд, ба чӣ кор оғоз мекарданд? Фармуд: Ба мисвок” [Ба иттифоқи Муслим].
Аз Ҳузайфа (р) ривоят шуда, ки фармуд: “Набии акрам (с) шабонгоҳ, ки аз хоб мехестанд, даҳони худро мисвок мезаданд” [Бар ривояти Бухорӣ].
Аз Алӣ (р) ривоят шуда, ки ба мисвок задан амр карда фармуд: Набии акрам (с) фармуданд: “Ҳангоме, ки бандае мисвок зада ба намоз биистад, фариштагон дар пушти вай меистанд, то ба қироъати ӯ гуш диҳанд ва ба вай наздик мешаванд, то ин ки даҳони худро ба даҳонаш мегузоранд ва он чӣ аз Қуръон аз даҳонаш хориҷ мешавад, дар ҷавфи фариштагон қарор мегирад, пас даҳонатонро барои Қуръони пок кунед” [Ба ривояти Баззор].
Об дар даҳон кардан ва ҳаракат додон.
Бо нафас кашидан об дар бинӣ кашидан.
Зоил кардани осори он чӣ аз пасу пеши инсон хориҷ шуда ба воситаи оби пок.
Мурод аз он бисёр кӯтоҳ кардан аст, зеро ки дар он зинат, покизагӣ ва мухолифат бо куффор аст.
Яъне ришро ба ҳолаш гузоштан ва кӯтоҳ накардан.
Тарошидани мӯйи атрофи олати таносӯлӣ.
Буридани пӯсти изофие, ки сари олати таносулии мардро мепӯшонад.
Буридани гӯшти изофии занон, ки дар болои мавзеъи идхоли олати таносулли мардон мебошад.
Хаттон барои мардон ва хаффоз барои занон аст, ба далели фармудаи он ҳазрат (с) барои Умми Атия: “Андаке бибур, ба куллӣ нобудаш макун, зеро чеҳраро дурахшиш медиҳад ва барои шавҳараш лаззатбахш аст” [Ба ривояти Ҳоким].
Хатна кардан барои мардон воҷиб аст ва барои занон суннат мебошад.
Ҳикмати хатнаи мардон: Покии олати таносӯлӣ аз наҷосатест, ки дар пӯсти изофии сари олати таносулӣ мавҷуд мебошад. Аммо барои занон: Дурахшиши чеҳра аст.
Яъне кӯтоҳ кардани онҳо, то аз дароз шуданаш ҷилавгирӣ кунад.
Дур кардани мӯйи зери бағал, ба хотири назофат ва покизагӣ ва аз байн бурдани бадбӯйе, ки бо мавҷудияти мӯй, падид меояд.
Мафосили ангӯштони даст.
Бархе аз уламо, чиркҳои гушу гардан ва соири аҷзои баданро низ ба он пайваст